Terug naar huis

Online inchecken lukte vanochtend gelukkig wel.
Met wat passen en meten hebben we toch alles in de tassen gekregen. Vooral de bergen schelpen, kleine en grotere stenen, kleine en een hele grote bevertak, aangeschafte boeken en andere souvenirs zorgden ervoor dat er meer mee terug gaat dan we meegenomen hebben.

Bij het inleveren van de camper waren er gelukkig geen onverwachte tegenvallers. Nog wel een meevallertje: we kregen 3 dagen huur terug voor de ongemakken in de eerste weken. Dat vereffende de rekening van de ruim 1.100 kilometer die we teveel gereden hadden, mede door de omzetting van het reisschema de laatste paar weken.
Met alle spulletjes die we over hadden (zoals een goede koekenpan) hebben we en ander Nederlands gezin blij kunnen maken. Dat voelt beter dan alles maar in de afvalbak te gooien.
Daarna was het tijd om naar het vliegveld te gaan. De rest van de lange terugreis naar huis is te saai om verslag van te doen.

We kijken terug op een fantastische vakantie, we hebben enorm veel gezien en gedaan en ervaringen opgedaan om niet te vergeten. Wie weet krijgen we ooit nog eens zo'n mogelijkheid...

De stress slaat toe

Vandaag dan echt de allerlaatste veerboot van onze vakantie, van Langdale naar Horseshoe Bay. We komen duidelijk steeds dichter bij Vancouver, want elke overtocht worden de veerboten een slag groter. Eenmaal van de boot af, zijn we direct in de drukte beland. Hier kunnen we weer wennen aan de drukte die ons straks thuis ook weer te wachten staat.

Nog een laatste toeristische attractie, Lynn Canyon, een mooie diepe canyon met sommige prachtige poeltjes om te zwemmen, maar vooral voor de durfals. Er zijn er meerdere die hun avontuur hier niet meer na kunnen vertellen.
Velen hebben de poeltjes ook als wensput gebruikt, waar de durfals dan weer gretig gebruik van maken...

's Avond op de camping slaat de vertrekstress dan toch toe. Keuzes maken wat wel en niet mee kan, kijken of we alles wel ingepakt krijgen en online inchecken. Een en ander werd enigszins belemmerd door een hevige onweersbui, onze allereerste, waardoor we niet echt uit de voeten konden en de internetverbinding hier was hopeloos. Na enen lagen we in bed en de wekker op 6.00 uur gezet om de volgende ochtend alles op tijd op orde te hebben.

De laatste dag echt vakantie

Het aftellen is nu echt begonnen. Nog 1 dagje voordat de grote schoonmaak en het inpakken kan beginnen. Het laatste dagje dat we echt vakantie hebben.

Vanochtend hebben we eerst de veerboot over de Jervis Inlet genomen, van Saltery Bay naar Earls Cove, en zijn daarna doorgereden naar Skookumchuck Narrows Provincial Park.
Vooral bij grote wisselingen tussen eb en vloed ontstaan in deze Narrows van de Sechelt Inlet sterke onvoorspelbare stromingen, draaikolken en hoge golven. Onlangs is daar nog een boot van de kustwacht gezonken tijdens een oefening.
We waren voor het echte geweld een week te laat (volle maan), maar nog steeds was duidelijk dat je hier erg voorzichtig moest zijn. De twee bootjes die we de Narrows zagen passeren wisten duidelijk via welke slalomroute ze er doorheen moesten varen.
Een bosbouwbedrijf dat aan de overkant van de Sechelt Inlet momenteel werkt, vliegt zelfs met een watervliegtuigje op en neer tussen twee locaties die voor en achter de Narrows liggen op nog geen kilometer van elkaar. Zij schatten het risico blijkbaar te hoog in.

Ook hier kwamen we weer zeesterren, anemoontjes en een enkele zee-egel tegen. Eigenlijk wel grappig dat ons dit nog steeds kan boeien na de ontzettend grote aantallen die we al gezien hebben. Sterker nog, we zijn elke keer opnieuw weer erg enthousiast.

Zeekajakdag 3: Nog meer leuke zeehondjes

Gelukkig stak afgelopen nacht een verkoelend windje op dat heerlijk door onze tentjes heen waaide (prima kampeermateriaal trouwens van John). Daarmee waren we ook gelijk verlost van het muggengezoem rond ons hoofd. We hadden namelijk alleen de binnententjes opgezet omdat het 's nachts maar nauwelijks af wilde koelen.

Na een lekker pannenkoekenontbijtje was het tijd om de spullen in de kajaks te pakken. Dat is wel een groot verschil met het rugzaklopen. Met een kajak kun je zo ongeveer alles meenemen en speelt gewicht en volume maar beperkt een rol. Ach, zo heeft alles wel z'n voors en tegens.

Het was vandaag een stuk rustiger met de pleziervaart en nagenoeg windstil, waardoor het ook veel rustiger peddelen was. Linde en Floor vonden dat wel een beetje jammer, want ze vonden de golven die de kajaks hoog optilden erg leuk.

Toen we tussen diverse eilandjes voeren met de leuke kleine doorsteekjes, viel het op dat hier niet alleen kajakkers overnachtten. Er waren ook genoeg plezierboten die hier voor anker waren gegaan en op de eilandjes hun tentjes opgezet hadden. Met natuurlijk de grote koelboxen. Op bijna alle plekjes waar je kon overnachten was wel iemand aan het kamperen. Dat deed echter nog steeds niets af aan het wildernisgevoel, want het is een immens groot gebied. Met de (kajak)neus de andere kant op was je deze mensen dan ook weer snel vergeten en gingen we verder op zoek naar zeeleven.

Na de lunch werd koers gezet naar Major Rock, een kale rots die redelijke ver van de andere eilandjes verwijderd lag. Er zaten hier erg veel zeehonden, waaronder ook veel jonge zeehondjes. Sommige vonden dat we wat te dichtbij kwamen en doken snel het water in, maar meestal stoorden ze zich niet aan ons. Terwijl we om het eiland heen peddelden staken regelmatig zeehonden, soms met jong, hun kop boven het water uit rondom onze kajaks. Het was erg leuk om ze op deze manier te zien.
Op het eilandje nestten ook veel meeuwen. De jonge meeuwen konden zo te zien nog niet vliegen, want we zagen er veel rondhuppelen over de rotsen. Een volwassen zeemeeuw zagen we nog net een zeester naar binnen schrokken. Toch een hele prestatie om zo'n stugge zeester in z'n geheel naar binnen te werken. Je ziet daarna dan ook allerlei bobbels in de nek van de meeuw zitten. Die zeesterren lijken misschien heel zacht en slijmerig, maar zijn meestal keihard.

Daarna was het tijd om koers te zetten naar Lund, de eindbestemming voor vandaag en onze zeekajaktrip. Het was echter nog een hele peddel en Lund wilde maar niet dichterbij komen. Linde en Floor hadden ons advies om genoeg te drinken op deze hete dag (30 graden inde schaduw, onbewolkt en windstil) ter harte genomen en vonden dat ze hoog nodig moesten plassen terwijl we midden op het water zaten. Het alternatief om dat hangend uit de kajak te doen leek ons niet echt handig, dus werd er in hoog tempo naar de wal gepeddeld.
Nu konden we de kleine dames ook zover krijgen om voor een langer stuk fanatiek mee te peddelen. Hoewel ze de techniek aardig beheersen (vinden wij), lieten ze de peddel toch vaak voor zich liggen.
Gelukkig waren we net op tijd.

Meer dan de vorige dagen vonden we de enorme hitte vandaag behoorlijk vervelend. Steeds maar in de volle zon en ondanks het water om ons heen, geen mogelijkheid tot enige verkoeling. De kajakkuipjes waar we in zaten waren net sauna's. Alles plakte, was het niet van het zoute zeewater, dan wel van je eigen zweet. Je benen onder de spatschortjes waren gewoon kleddernat.
Het werd ook steeds lastiger een comfortabele positie te vinden het kuipje. Misschien stoorden we ons er ook wat meer aan, omdat het eind in zicht was (het zgn. stalsyndroom).

Tegen vijf uur waren we in de haven van Lund en stond Christy ons te wachten. In korte tijd hadden we alles uit de kajaks, de trailer geladen en reden we weer richting Powell River.
Ons kajakavontuur zat erop en we zijn weer een prachtige herinnering en ervaring rijker, mede dankzij de goed georganiseerde, professionele en leuke begeleiding van John.

Zeekajakdag 2: Het hoekje om

Vandaag zijn we de hoek om gepeddeld naar de Desolation Sound. Net als de Copeland Islands een Marine Park, maar dan vele malen bekender.

Ook nu rolden weer regelmatig forse golven op ons af van allerlei bootjes die we tegen kwamen, maar inmiddels lachten we erom. Linde zat helemaal te gillen van plezier als ze over de golven heen getild wordt (Inge iets minder). Floor had er iets meer moeite mee, maar vond ze het naargelang de ochtend vorderde ook steeds leuker.

Wat ook erg leuk is aan het varen met een kajak, is dat de watervogels veel minder snel opvliegen als dat je ze vanaf het land benaderd. Zo zagen we enkele Pigeon Gillemots en een eenzame Marbled Murrelet, een zeevogel die zijn nest hoog in oude bomen in het regenwoud heeft.

Op het pauze strandje hebben we nog een wandelingetje gemaakt naar een uitzichtpunt, maar echt spectaculair was de wandeling niet. Misschien ook wel vanwege de hitte.
John kon wel leuk vertellen over het gebruik van diverse planten door de natives en wat wel en niet eetbaar was. Na gisteren had Linde er weer een nieuwe bessensoort bij die ze kan eten.
Dat hars ook gebruikt kon worden als lijm of als een soort second skin, werd door de meiden 's avonds volop in de praktijk gebracht. Altijd fijn je handen onder de hars. Toen konden ze van Marijn leren hoe je snel weer van die plakhanden af komt.

Op de terugweg, vlakbij ons eigen eilandje zagen we nog een aantal zeehonden op de rotsen liggen, waaronder een heel kleintje. Zolang je niet te dichtbij kwam, bleven ze rustig liggen. Dit waren blijkbaar ook de zeehonden die 's avonds regelmatig hun kop om de hoek kwamen steken in ons baaitje.

Het was vandaag wel erg warm. Op het water viel het gelukkig nog mee, maar eenmaal weer aan land was het véél te warm voor ons. Terug in ons basiskamp konden we lekker afkoelen in de zee. Zelfs Inge, die een enorme hekel heeft aan zout water, sprong het water in.
Met de snorkels hadden we gehoopt nog wat meer te kunnen zien van het leven onder water, maar omdat het alweer vloed was, bleef het meeste verscholen voor ons. Dat was vooral voor Linde en Floor jammer.

Net als in de ochtend deed Marijn 's avonds verwoede pogingen om de Night Hawk op de foto te zetten. Je hoefde niet lang naar ‘m te zoeken, want het was erg voorspelbaar waar hij zou zijn, maar zijn onvoorspelbare vliegpatroon maakte het fotograferen zo goed als onmogelijk. Toch is het na meer dan 200 foto's gelukt een aardige foto te maken.

Zeekajakdag 1: Basiskamp bij een mooi baaitje

Om 8.30 uur hadden we afgesproken bij John en Christy in Wildwood bij Powell River. De camper konden we op hun terrein parkeren en gezamenlijk reden we naar de haven van Lund, onze startplek. Christy, de vrouw van John, werkt daar in de plaatselijk beroemde bakkerij.

In de haven werd alles in de kajaks geladen, kregen we een korte instructie en gingen we op pad. Linde zat bij Inge in de lichtgroene kajak (doet het beter op de foto) en Floor bij Marijn in de witte kajak. Ook een kwestie van de krachten evenredig verdelen.

Nog maar nauwelijks de haven uit kregen we al met forse golven te maken (in onze ogen althans) vooral veroorzaakt door de vele plezierjachten. Maar gaandeweg kregen we steeds meer vertrouwen in onszelf en het materiaal.

We volgden de kustlijn van Malaspina Peninsula naar het Noordwesten. Omdat het eb was zagen we veel zeesterren aan de rotsen hangen. Sommige van hen hadden de lage waterstand niet helemaal goed ingeschat, want ze hielden zich nog maar net vast. Maar de komende dagen zal het water bij eb steeds minder laag staan en zullen we ook minder van dit soort zeeleven zien.

We peddelden naar de Copeland Islands voor de kust van het vasteland, beter bekend als The Raggeds, waar we ons kamp voor deze drie dagen op zouden slaan.
John had hier een mooi plekje op het oog in een beschut baaitje bij een klein eilandje. We kwamen nog met eb aan bij het baaitje, waardoor het nagenoeg droog lag. De lokale bevolking kende dit plekje blijkbaar ook want er werd druk naar oesters en clams gezocht. De oesters lagen nu voor het oprapen, maar voor de clams moesten ze nog moeite doen om ze uit het zand op te graven.
Toen de vloed kwam opzetten ontstonden er spontaan drie eilandjes. Het getijdeverschil was hier zo'n 5 meter, waardoor er veel meer land onder liep dan we voor mogelijk hadden gehouden. John wist dat uiteraard wel en we hadden de kajaks dan ook al hoog en droog opgeborgen.

's Avonds bij de ondergaande zon waren nog een paar zeehonden wilde capriolen aan het uithalen. Meerdere keren zagen we ze ver het water uitkomen en met veel gespetter weer neerkomen.
Ook vlogen er enkele Common Nighthawks rond die een apart geluid maakten in hun duikvluchten naar vliegjes. Soms kwamen ze zo laag over dat je de indruk kreeg dat je aangevallen werd.
Ook zagen we nog enkele bruinvisrugvinnetjes in de verte voorbij glijden van Harbour of Dalls Purpoises.

We zaten op een rots die blijkbaar ook erg geliefd was bij de meeuwen om hun opgeviste groene zee-egels te pletter te laten vallen. Linde en Floor vonden namelijk op dit kleine stukje rots wel zo'n 100 zee-egels, althans wat er van over was nadat ze opgepeuzeld waren door de meeuwen. Al deze zee-egel stukjes werden verzameld en bij elkaar gelegd.

Nog meer zeesterren

Het was een rustige dag vandaag voordat we vanaf morgen voor 3 dagen vol aan de bak kunnen. De voorspellingen zijn in ieder geval goed: 28 graden en zonnig.
Omdat het maandag 6 augustus British Columbia Day is, trekken veel mensen er voor een lang weekend op uit, dus het zal wel druk worden met pleziervaartuigen op het water.

We dachten vandaag het schiereiland ten Noordwesten van Powell River te gaan verkennen, maar dat was lastig. In Lund was het onmogelijk een parkeerplaats voor de camper te vinden. Lund is de trekpleister op het schiereiland, mede omdat daar mijlpaal 0 van highway 101 staat, de kustsnelweg die tot ver in Amerika doorloopt. Dus verder doorgereden, maar aangezien het asfalt in Lund ophoudt en we na enkele kilometers gravelroad niet echt de indruk hadden dat dit tot iets ging leiden, zijn we maar omgedraaid.

Meer geluk hadden we toen we bij Okeover Arm gingen kijken, naast Lund de andere potentiele startplek van ons kajakavontuur morgen.
Het was alweer eb (absoluut niet gepland, maar op de een of andere manier treffen we het steeds) en weer zagen we mooie zeesterren. Deze keer ook veel jonge zeesterretjes onder de pier en een blubberige zeekomkommer, een ander type dan we de voorgaande dagen hadden gezien. En Linde moest natuurlijk weer overal aan voelen en in knijpen.

's Avonds hebben we alle waterdichte zakken voor het kajakken ingepakt. Waarschijnlijk dromen we vannacht allemaal van ontberingen die ons te wachten staan.

Twister tussen de zeesterren

Omdat we de routebeschrijving van de natuurwandeling in Powell River niet goed gelezen hadden, dachten we dat de route over het strand liep. Gelukkig maar, want het was de moeite waard.
Het was nog net laag tij en het wemelde van de zeesterren. Eerder zagen we die vooral bij rotsachtige kusten. Hier op het keienstrand hadden we ze niet echt verwacht. Maar het lag er zo verschrikkelijk vol mee dat je op moest letten om niet boven op ze te gaan staan. En dat viel best tegen op de glibberige, met zeewier bedekte keien. Tussen en onder de keien lagen honderden fel-paarse zeesterren, maar ook hun broertjes en zusjes in roze, bruine en oranje tinten. Het is hetzelfde soort zeester (ochre star), maar ze komen in verschillende kleuren voor.
Ook zagen we tientallen leer zeesterren (leather star) die we nooit eerder in zulke grote getale gezien hebben. En een aantal kleinere groene zeesterren, wat volgens Lo Camps diepzee zeesterren zijn.
Onder zo ongeveer elke kei die je optilde kwam je wel wat leuks tegen. Soms een aaltje (of zoiets), waarvan even later er ook een door een reiger werd opgepeuzeld, of een zee-egeltje of mooie krabbetjes. Vooral Linde was weer helemaal in haar element.

De route bleek eigenlijk door de bosrand te lopen, parallel aan het strand. Voor de terugweg hebben we die dus opgepikt en ook dat was interessant. Het stond daar vol met oude machines die hier in de bosbouw gebruikt werden. Ook nog een boomboat of sidewinder, zo'n bootje dat we eerder zagen bij Kelsey Bay, waarmee ze de boomstammen in het water in de juiste positie manoeuvreren.

's Avonds zijn we even bij John langs gegaan, onze kajakgids voor vrijdag tot en met zondag. Dan kennen Linde en Floor ook een gezicht bij de naam. Net als Lo Camps alweer zo'n gezellige Brabander, dus dat gaat vast leuk worden. De gelijkenis met ome Huib was trouwens opvallend.