Vandaag zijn we de hoek om gepeddeld naar de Desolation Sound. Net als de Copeland Islands een Marine Park, maar dan vele malen bekender.

Ook nu rolden weer regelmatig forse golven op ons af van allerlei bootjes die we tegen kwamen, maar inmiddels lachten we erom. Linde zat helemaal te gillen van plezier als ze over de golven heen getild wordt (Inge iets minder). Floor had er iets meer moeite mee, maar vond ze het naargelang de ochtend vorderde ook steeds leuker.

Wat ook erg leuk is aan het varen met een kajak, is dat de watervogels veel minder snel opvliegen als dat je ze vanaf het land benaderd. Zo zagen we enkele Pigeon Gillemots en een eenzame Marbled Murrelet, een zeevogel die zijn nest hoog in oude bomen in het regenwoud heeft.

Op het pauze strandje hebben we nog een wandelingetje gemaakt naar een uitzichtpunt, maar echt spectaculair was de wandeling niet. Misschien ook wel vanwege de hitte.
John kon wel leuk vertellen over het gebruik van diverse planten door de natives en wat wel en niet eetbaar was. Na gisteren had Linde er weer een nieuwe bessensoort bij die ze kan eten.
Dat hars ook gebruikt kon worden als lijm of als een soort second skin, werd door de meiden 's avonds volop in de praktijk gebracht. Altijd fijn je handen onder de hars. Toen konden ze van Marijn leren hoe je snel weer van die plakhanden af komt.

Op de terugweg, vlakbij ons eigen eilandje zagen we nog een aantal zeehonden op de rotsen liggen, waaronder een heel kleintje. Zolang je niet te dichtbij kwam, bleven ze rustig liggen. Dit waren blijkbaar ook de zeehonden die 's avonds regelmatig hun kop om de hoek kwamen steken in ons baaitje.

Het was vandaag wel erg warm. Op het water viel het gelukkig nog mee, maar eenmaal weer aan land was het véél te warm voor ons. Terug in ons basiskamp konden we lekker afkoelen in de zee. Zelfs Inge, die een enorme hekel heeft aan zout water, sprong het water in.
Met de snorkels hadden we gehoopt nog wat meer te kunnen zien van het leven onder water, maar omdat het alweer vloed was, bleef het meeste verscholen voor ons. Dat was vooral voor Linde en Floor jammer.

Net als in de ochtend deed Marijn 's avonds verwoede pogingen om de Night Hawk op de foto te zetten. Je hoefde niet lang naar ‘m te zoeken, want het was erg voorspelbaar waar hij zou zijn, maar zijn onvoorspelbare vliegpatroon maakte het fotograferen zo goed als onmogelijk. Toch is het na meer dan 200 foto's gelukt een aardige foto te maken.