Gelukkig stak afgelopen nacht een verkoelend windje op dat heerlijk door onze tentjes heen waaide (prima kampeermateriaal trouwens van John). Daarmee waren we ook gelijk verlost van het muggengezoem rond ons hoofd. We hadden namelijk alleen de binnententjes opgezet omdat het 's nachts maar nauwelijks af wilde koelen.

Na een lekker pannenkoekenontbijtje was het tijd om de spullen in de kajaks te pakken. Dat is wel een groot verschil met het rugzaklopen. Met een kajak kun je zo ongeveer alles meenemen en speelt gewicht en volume maar beperkt een rol. Ach, zo heeft alles wel z'n voors en tegens.

Het was vandaag een stuk rustiger met de pleziervaart en nagenoeg windstil, waardoor het ook veel rustiger peddelen was. Linde en Floor vonden dat wel een beetje jammer, want ze vonden de golven die de kajaks hoog optilden erg leuk.

Toen we tussen diverse eilandjes voeren met de leuke kleine doorsteekjes, viel het op dat hier niet alleen kajakkers overnachtten. Er waren ook genoeg plezierboten die hier voor anker waren gegaan en op de eilandjes hun tentjes opgezet hadden. Met natuurlijk de grote koelboxen. Op bijna alle plekjes waar je kon overnachten was wel iemand aan het kamperen. Dat deed echter nog steeds niets af aan het wildernisgevoel, want het is een immens groot gebied. Met de (kajak)neus de andere kant op was je deze mensen dan ook weer snel vergeten en gingen we verder op zoek naar zeeleven.

Na de lunch werd koers gezet naar Major Rock, een kale rots die redelijke ver van de andere eilandjes verwijderd lag. Er zaten hier erg veel zeehonden, waaronder ook veel jonge zeehondjes. Sommige vonden dat we wat te dichtbij kwamen en doken snel het water in, maar meestal stoorden ze zich niet aan ons. Terwijl we om het eiland heen peddelden staken regelmatig zeehonden, soms met jong, hun kop boven het water uit rondom onze kajaks. Het was erg leuk om ze op deze manier te zien.
Op het eilandje nestten ook veel meeuwen. De jonge meeuwen konden zo te zien nog niet vliegen, want we zagen er veel rondhuppelen over de rotsen. Een volwassen zeemeeuw zagen we nog net een zeester naar binnen schrokken. Toch een hele prestatie om zo'n stugge zeester in z'n geheel naar binnen te werken. Je ziet daarna dan ook allerlei bobbels in de nek van de meeuw zitten. Die zeesterren lijken misschien heel zacht en slijmerig, maar zijn meestal keihard.

Daarna was het tijd om koers te zetten naar Lund, de eindbestemming voor vandaag en onze zeekajaktrip. Het was echter nog een hele peddel en Lund wilde maar niet dichterbij komen. Linde en Floor hadden ons advies om genoeg te drinken op deze hete dag (30 graden inde schaduw, onbewolkt en windstil) ter harte genomen en vonden dat ze hoog nodig moesten plassen terwijl we midden op het water zaten. Het alternatief om dat hangend uit de kajak te doen leek ons niet echt handig, dus werd er in hoog tempo naar de wal gepeddeld.
Nu konden we de kleine dames ook zover krijgen om voor een langer stuk fanatiek mee te peddelen. Hoewel ze de techniek aardig beheersen (vinden wij), lieten ze de peddel toch vaak voor zich liggen.
Gelukkig waren we net op tijd.

Meer dan de vorige dagen vonden we de enorme hitte vandaag behoorlijk vervelend. Steeds maar in de volle zon en ondanks het water om ons heen, geen mogelijkheid tot enige verkoeling. De kajakkuipjes waar we in zaten waren net sauna's. Alles plakte, was het niet van het zoute zeewater, dan wel van je eigen zweet. Je benen onder de spatschortjes waren gewoon kleddernat.
Het werd ook steeds lastiger een comfortabele positie te vinden het kuipje. Misschien stoorden we ons er ook wat meer aan, omdat het eind in zicht was (het zgn. stalsyndroom).

Tegen vijf uur waren we in de haven van Lund en stond Christy ons te wachten. In korte tijd hadden we alles uit de kajaks, de trailer geladen en reden we weer richting Powell River.
Ons kajakavontuur zat erop en we zijn weer een prachtige herinnering en ervaring rijker, mede dankzij de goed georganiseerde, professionele en leuke begeleiding van John.