Omdat we de routebeschrijving van de natuurwandeling in Powell River niet goed gelezen hadden, dachten we dat de route over het strand liep. Gelukkig maar, want het was de moeite waard.
Het was nog net laag tij en het wemelde van de zeesterren. Eerder zagen we die vooral bij rotsachtige kusten. Hier op het keienstrand hadden we ze niet echt verwacht. Maar het lag er zo verschrikkelijk vol mee dat je op moest letten om niet boven op ze te gaan staan. En dat viel best tegen op de glibberige, met zeewier bedekte keien. Tussen en onder de keien lagen honderden fel-paarse zeesterren, maar ook hun broertjes en zusjes in roze, bruine en oranje tinten. Het is hetzelfde soort zeester (ochre star), maar ze komen in verschillende kleuren voor.
Ook zagen we tientallen leer zeesterren (leather star) die we nooit eerder in zulke grote getale gezien hebben. En een aantal kleinere groene zeesterren, wat volgens Lo Camps diepzee zeesterren zijn.
Onder zo ongeveer elke kei die je optilde kwam je wel wat leuks tegen. Soms een aaltje (of zoiets), waarvan even later er ook een door een reiger werd opgepeuzeld, of een zee-egeltje of mooie krabbetjes. Vooral Linde was weer helemaal in haar element.

De route bleek eigenlijk door de bosrand te lopen, parallel aan het strand. Voor de terugweg hebben we die dus opgepikt en ook dat was interessant. Het stond daar vol met oude machines die hier in de bosbouw gebruikt werden. Ook nog een boomboat of sidewinder, zo'n bootje dat we eerder zagen bij Kelsey Bay, waarmee ze de boomstammen in het water in de juiste positie manoeuvreren.

's Avonds zijn we even bij John langs gegaan, onze kajakgids voor vrijdag tot en met zondag. Dan kennen Linde en Floor ook een gezicht bij de naam. Net als Lo Camps alweer zo'n gezellige Brabander, dus dat gaat vast leuk worden. De gelijkenis met ome Huib was trouwens opvallend.