We zijn vandaag gaan kanoën op Bowron Lake. Je kunt in het gelijknamige Provincial Park ook een meerdaagse tocht maken van 116 kilometer over meerdere meren, maar daarvoor zijn we nog veel te onervaren.

Aan het eind van Bowron Lake ligt een moerasgebied waarvan de dame in het parkgebouwtje zei: 'You'll definitely see Moose.' Dat leek ons een mooi doel voor vandaag, dus op naar de overkant. Maar het meer is wel 7,2 km lang, dus we moesten eerst een fors stukje peddelen. Op de heenweg was het zo goed als windstil en lag het meer er rustig bij. 's Middags zou de wind wat opsteken, maar zouden we die in de rug hebben.

Toen we aan de overkant van het meer waren, voeren een stukje het moeras in. De Bowron River die door het moeras stroomt is de doorgaande route, maar die was door de hoge waterstand in het meer nauwelijks te herkennen. Na een dikke twee uur was het tijd voor pauze en lunch.
Grappig was dat er direct naast ons een beest uit het water kwam kruipen en op zo'n 1,5 meter op z'n gemak aan ons voorbij huppelde over een boomstam. Eerst dacht we dat het otter was, maar de staart was veel te kort. En voor een muskusrat was zijn kop te spits. Thuis hebben we de boeken erbij gepakt en kwamen we uit op een mink.

Net toen we verder wilden gaan begon het te regenen, terwijl dat pas voor de avond voorspeld was. Gelukkig duurde het maar kort. We voeren nog een klein stukje verder, maar keerden toen om. De lucht zag er behoorlijk dreigend uit en we moesten nog dik 2 uur terug peddelen. Jammer, maar de ons beloofde elanden hebben we niet gezien. Enigszins teleurgesteld begonnen we aan de terugreis over het toch wel lange meer.

Maar net voordat we het moeras uitvoeren stond daar dan toch een eland. Hij liep en zwom aan ons voorbij. Erg mooi. Een stel dat vlak achter ons voer en de meerdaagse tocht bijna had volbracht, had een foto gemaakt van ons met eland. Ze zouden de foto mailen. We zijn benieuwd.

We waren het meer nog maar net op en we zagen rechts van ons weer een eland, een mannetje deze keer. Omdat we het meer toch niet midden over wilden steken, peddelden we richting de oever en eland. Hij ging onverstoorbaar verder met grazen onder water en kwam zo nu en dan met z'n kop naar boven om adem te halen. Marijn wilde nog een keer langs de eland terug varen (voor een mooie foto natuurlijk), maar Inge was het daar duidelijk niet mee eens. Ze zag wat op tegen de terugweg en wilde doorpeddelen.
Maar we hadden de eland nog niet achter ons gelaten of we zagen er nog een in het water. En nog een! Hadden we toch nog de beloofde elanden te zien gekregen. Met frisse moed begonnen we aan de reis terug over het meer.

Maar van rugwind was geen sprake, we hadden ‘m schuin van voren. En inmiddels hadden we ook enige golfslag. Dat was een tegenvaller.
Linde, die sinds de lunch op het voorste stoeltje zat, peddelde dapper mee. Maar ook Floor liet zich niet kennen. Dat scheelt toch als die twee mee peddelen.
Met de aanlegplek eindelijk in zicht, stak er een forse wind op; de schuimkoppen stonden op de golven. En omdat we het laatste stuk niet meer haaks op de golven konden peddelen, moesten we toch nog even aanpoten. We waren blij toen we er waren en omdat we vier elanden en een mink hadden gezien.
Al met al hadden toch zo'n 18 kilometer gevaren vandaag. Morgen komt waarschijnlijk de spierpijn.