Toen we gisteravond net onderweg waren met de Queen of Chilliwack, een niet al te grote veerboot, werd gewaarschuwd voor onstuimig weer en hoge golven. We moesten namelijk een tijdje de open zee op en waren daar volledig onbeschut. Men gaf aan dat we dit als behoorlijk oncomfortabel zouden kunnen ervaren, maar dat de boot dit wel aan kon en ook de bemanning wist hoe ze hier mee om moesten gaan. Overal werden uit voorzorg kotszakjes neergelegd. Maar ondanks dat de boot erger op en neer ging dan we ooit meegemaakt hebben, hebben we goed geslapen in onze slaapzakken (mede dankzij een anti-zeeziekte pilletje). Alleen een beetje hard op de grond zonder matje.

Het plan dat we opgevat hadden om de hele dag op de uitkijk de gaan staan voor wild, op de oever of in zee, moesten we snel laten varen, want het regende de hele dag. Wat op mooie dagen een fantastische tijd op de boot zou kunnen zijn, werd nu een mistroostige, eentonige tocht.
Hierdoor was er wel genoeg tijd om de verhaaltjes van de Nootka Trail te maken voor de weblog.

Bij Klemtu, één van de havenstadjes die aangedaan werd, zijn we even van boord gegaan. We werden van te voren nog gewaarschuwd voor de loslopende honden die aan je hielen zouden kunnen knabbelen en voor beren. De honden zijn we wel tegengekomen, maar ze beten gelukkig niet. Beren hebben we niet gezien.
Het Big House waar we naartoe wandelden was erg mooi beschilderd, maar verder zijn we in de regen niet gekomen.

Toen we wegvoeren, werd nog even geoefend in het aanleggen aan de nieuwe steiger van Klemtu. Blijkbaar heel bijzonder, want veel bemanningsleden kwamen foto's maken van deze gebeurtenis. Het ging in ieder geval veel sneller dan bij de oude aanlegsteiger, want daar had hij ruim een half uur voor nodig.

Het vervolg van de reis naar Bella Coola zaten we nog maar met een man of tien op de boot. Alle andere gasten, vooral natives, waren in de verschillende havens van boord gegaan.

Later op de avond kwam er dan toch nog een levensteken van wild. Inge zag een bultrugwalvis redelijk dichtbij en op grote afstand zagen we zo nu en dan een ademspuit of staart boven water.
We hoorden toen van een bemanningslid dat de walvissen zich met dit mistroostige weer ook maar nauwelijks laten zien.
Ook wist ze ons te vertellen waarom de boot zo rolt vooral van links naar rechts. De boot bleek een platbodem zonder diepe kiel te zijn, die erg gevoelig is voor golven die van opzij tegen de boot rollen.