's Ochtends tussen 9.00 en 10.00 uur zou het watervliegtuigje ons op komen halen vanaf Bajo Point. Daar is een soort van Lagune waar zelfs bij ruige zee goed te landen zou moeten zijn. 10.00 Uur was volgens de getijdetabellen wel het uiterste tijdstip, want anders komen er teveel stenen boven water uit en wordt het te riskant.
Net na 10.00 uur kwam eindelijk de Beaver, maar uit een voor ons onverwachte richting. Hij vloog laag over, wenkte een keer met z'n vleugels en vloog door. Het waterpeil was blijkbaar te laag.
We wachtten nog even af, maar toen klom Lo maar in de satelliettelefoon. Bleek dat de afspraak niet helemaal duidelijk was. De eerstvolgende mogelijkheid was om vier uur vanmiddag. We hadden allemaal even moeite met het bericht, omdat we ons erop ingesteld hadden terug te gaan naar de camper. Daarnaast regende het en hadden we alles ingepakt.

Na kort overleg besloten we het strand maar verder af te lopen en zouden wel zien wat we nog tegen zouden komen. Er is immers altijd wel wat te beleven.
Al snel zagen we twee zee-arenden die samen een nest aan het bouwen waren. Niet dat dit de eerste zee-arenden waren, want we zagen elke dag wel een aantal van deze imposante vogels langs de kustlijn soaren.
Omdat het inmiddels eb was konden we ook weer over de schelven struinen naar leuke bezienswaardigheden. Floor lievelingsbeestjes, de zeesterren, zagen we natuurlijk weer en soms zelfs een bijzonder exemplaar zoals een kleine groene diepzee-zeester die hier eigenlijk niet thuis hoorde.
Het mooiste waren de Harlekijneenden die met enkele tientallen op de rosten zaten.

De rest van de middag werd gevuld met verhalen van Lo bij het kampvuurtje. Van leuke en minder leuke voorvalletjes die hij op al zijn reizen had meegemaakt, tot al het kattenkwaad dat hij vroeger had uitgehaald. Linde en Floor smulden ervan. Telkens opnieuw kwam de vraag: 'Lo Camps, weet je nog een verhaaltje?'. De meeste indruk maakte Truus de haan wel, die ze opgevoed hadden in hun hanglamp op de slaapkamer, omdat pa Camps van niets mocht weten. Of het toastje met kattenvoer voor tante Mien. Of het ‘duzend-dingen-duukske'.

Die middag kwam het watervliegtuigje precies volgens afspraak. Snel werd alles ingeladen en vlogen we terug richting Mowachaht. We namen overhaast afscheid zodat Lo de laatste veerboot naar Salt Spring Island nog kon halen. Later hoorden we dat hij 2 minuten over had na een paar honderd kilometer gereden te hebben.