Toen we 's ochtends klaar stonden om weg te gaan, wenkte Lo ons dat hij een wolf zag. De wolf kwam over het strand in onze richting gelopen en we hoopten dat hij aan ons voorbij zou lopen. Waarschijnlijk rook hij ons (we hadden de wind in de rug), want hij stopte op een gegeven moment en liep het bos in. Dat was een mooi begin van de dag.

Omdat het gistermiddag hard waaide was het wateroppervlak van de getijdepoeltjes zo rimpelig dat je maar moeilijk zag wat er allemaal in zat. Daarom zijn we deze ochtend weer teruggegaan. De rugzakken lieten we op het strand achter en gingen weer de schelf op. De getijdepoeltjes waren deze ochtend beter te zien dan gisteren en daarom ook een stuk mooier.

Terwijl we op een paar honderd meter van het strand op de schelf rondstruinde, spotte Inge een wolf op het strand. We hielden ons rustig en waren benieuwd wat hij zou doen.
In de buurt van onze rugzakken hield hij halt, want blijkbaar had hij onze geur opgepikt. Even later liep hij weer rustig verder. Het was op grote afstand, maar erg mooi.

De wandeling was ook vandaag niet al te lang, maar wel weer lastig. Continu liepen we over keien, klein en groot, wat na enige tijd toch ook vermoeiend werd. Het waren wel mooie keien, omdat ze door het zand prachtig glad geslepen waren.

Terwijl we zaten te lunchen, een beetje verscholen bij een beekje, stond ineens wolf nummer drie voor onze neus op zo'n 10 tot 15 meter. Hij keek naar ons en kuierde op het gemak verder. Toen hij uit het zicht was ging Marijn snel om het hoekje kijken. De wolf wist blijkbaar ook niet goed wat hij gezien had, want ook hij keek nog even om. Drie wolven op één dag. En dat vooral omdat we het rustig aan doen.

Die middag hebben we een kampeerplekje gezocht bij Bajo Point waar we morgen opgepikt zouden worden. Hier lagen op het strand veel gladde steentjes, dus konden we de stenenverzameling weer aanvullen.
Na even zoeken hadden we voor onze tent alweer een prachtig plekje gevonden in het bos. Lo heeft de locatie in zijn GPS gezet. Wie weet komt hij nog eens van pas.
Op een gegeven moment kwam Linde aanzetten met een of andere ronde beige schijf, die het meeste weg had van een groot dik bierviltje. Bioloog Lo wist meteen wat het was: een dekplaat van een tussenwervelschijf van een grijze walvis. Zoiets had Lo hier nog niet eerder gezien. Linde heeft blijkbaar een neus voor bijzondere vondsten.