Toch wel opgelucht dat we besloten hadden ons ruim halverwege de Nootka Trail op te laten pikken en niet tot aan het eind door te lopen, begonnen we de dag met nieuwe frisse moed.

Toen Marijn 's ochtends de tent uit kwam en even ging plassen zag hij op zo'n 30 meter afstand een wolf staan. Stom natuurlijk dat je bij het plassen je camera niet bij je hebt.
Snel de rest geroepen, maar Inge en Lo waren net te laat. Dat was de eerste wolf die we ooit in het wild hadden gezien (al had Inge er 3 jaar geleden ook al eentje in Denali gezien)!
En Linde en Floor zagen voor het ontbijt ook nog een mink. Die hadden wij allemaal nog nooit gezien.

We zagen de rest van de dag steeds verse wolvensporen op het strand, soms meerdere naast elkaar. Toch wel bijzonder dat je over een strand loopt, waar eerder die ochtend ook enkele wolven hebben gelopen. Daarbij heeft Lo tal van verhalen en wetenswaardigheden uit de tijd dat hij zelf als bioloog nog onderzoek deed naar wolven. Dat zijn juist de dingen die het voor ons erg leuk maken om met Lo op pad te zijn.

De etappe was gemakkelijk vandaag: brede, uitgestrekte zandstranden. Op deze stranden vonden we behalve allerlei schelpjes ook Sand Dollars (ronde witte schijven van ca. 8 cm, uit de familie van de zee-egels en zeesterren). Vroeger werden deze door de natives gebruikt als betaalmiddel.

Vroeg in de middag waren we al bij ons volgende kampeerplekje bij Calvin Falls, een mooie brede waterval en prima drinkwater. Voor het oversteken van de rivier moesten we de waterschoenen aan, maar omdat het eb was kostte het niet al te veel moeite. Later op de dag bij vloed zou het een heel ander verhaal zijn geweest. Het zeewater stuwt het riviertje dan een kleine meter op.

Bij ons kook- en stookplekje bij Calvin Falls zaten we laag bij de grond uit de wind tussen al het drijfhout. Het voordeel van het drijfhout was dat het prima stookhout is. Je zou verwachten dat het nat is, maar deze Red Ceder is van binnen kurkdroog. Op dit soort momenten bleek dat het meenemen van de bijl geen overbodige luxe was. Marijn had in het begin nog geopperd deze thuis te laten om gewicht te besparen.
20 Meter in de bosrand hadden we een prachtig idyllisch tentplekje. Het is dat Lo de plek kende anders hadden we dit niet zomaar gevonden.

Hier waren ook uitgestrekte schelven waar we naar getijdepoeljes zijn gaan kijken. We vonden kraakheldere potholes van enkele meters groot en ruim een meter diep. Ze zaten afgeladen vol met anemonen, tientallen paarse zee-egels, veel zeesterren en ander klein grut.
Lo had deze nog niet eerder gezien, omdat daar normaal de tijd voor ontbreekt en je ze alleen kunt zien bij laag tij.
Inmiddels zijn we zelfs blij dat we de tocht ingekort hebben. We hoeven minder lang met de zware rugzak te lopen en hebben alle tijd om stil te staan bij de dingen die we interessant vinden.