De weersvoorspelling kwamen uit: regen. Gelukkig iets minder dan voorspeld, maar het was wel goed nat. We begonnen de dag dan ook onder het zeiltje voor een ontbijt bij het vuurtje.

Misschien zouden we vanmiddag nog op pad gaan, maar alleen als het weer het toe zou laten. Daarnaast moesten we in de planning ook rekening houden met het getij. Bij laag tij konden we over het hardere zand bij het water lopen, bij hoog tij zouden we vaker door de losse keien op de vloedlijn moeten lopen. Maar nog belangrijker was dat dat sommige stukken bij vloed domweg niet te doen waren. Of je moest door de zee met de rugzak boven je hoofd, wat gedoemd was te mislukken, óf je moest zelf een pad banen door het dichtbegroeide oerbos wat net zo goed onmogelijk was.

Voor de middag zijn we in de regen terug gegaan naar de plek van gisteren waar de Cyclamen en Chocolate Lillies staan. Daar was namelijk ook een rotsboog die voldoende beschutting biedt om droog te zitten en het is tegelijk een leuke plek voor een mooi kampvuur.
Tussen de buien door hebben we ook nog een zeeotter gezien, maar toen we via een omtrekkende beweging wat dichterbij probeerden te komen, was hij alweer weg.
Ondanks de fantastische verhalen van Lo en zijn ‘educatieve momentjes' hadden Linde en Floor er op een gegeven moment wel genoeg van en gingen we weer terug naar ons basiskamp. Op de terugweg zagen we nog enkele mooie getijdepoeltjes met zeesterren, anemonen en zee-egels.

Het weer was inmiddels iets beter geworden, maar we hadden al besloten op onze kampeerplek te blijven voor vandaag. Linde en Floor hadden de rest van de middag alle tijd om rond te struinen op het strand en te spelen in de strandjuttersspeeltuin.

Lo luisterde meerdere keren per dag naar het maritieme weerbericht en de vooruitzichten waren dat het vanaf morgenochtend droog zou zijn tot en met het einde van tocht. Behalve de radio voor het weerbericht had Lo ook getijdetabellen bij zich die van uur tot uur aangeven wat de waterstand zou zijn, zodat we de etappes nauwkeurig konden plannen.

Begin van de middag hadden we een watervliegtuigje gezien en hoorde het weer vertrekken vanaf Louie Lagoon. Dat betekende dat we gezelschap zouden krijgen. Er is namelijk geen andere reden waarom een vliegtuigje daar zou landen. Ze lieten erg lang op zich wachten, maar eind van de middag kwamen er dan toch vier Chinezen - door Lo direct ‘Chinese medemensen' genoemd - uit het bos gelopen. Vanaf dat moment werden ze door Linde en Floor ook steevast zo genoemd.
De Chinese medemensen kwamen vragen of het gemakkelijk was om vuur te maken. ‘Ja, als je weet wat je moet doen wel', zei Lo. We vonden het een vreemde vraag en waren dan ook erg benieuwd wat we verder nog konden verwachten van ze.
Toen ze net voor de regenbui hun tentjes hadden staan, waren we verrast te zien dat ze met hun vieren ook in vier aparte tentjes sliepen. Toen wij allang gegeten hadden en in bed lagen, hoorde Lo dat ze het vuur hadden aan gemaakt met benzine. Dat kan ook, maar als dat elke dag zo moet, ben je snel door je brandstof heen. En als je alleen op die manier vuur kunt maken...

Hoewel we prima sliepen, maakten we ons toch wat zorgen over de 13 kilometer lange tocht voor morgen, waarbij we ook nog eens behoorlijke stukken moeilijk bos door moesten. In het bos hier mag je blij zijn als je 1 kilometer per uur aflegt.