Onze behoefte naar ondergrondse avonturen was nog niet verzadigd. Dus ook vandaag zijn we weer onder de grond gedoken in Lava Beds. Nu 4 keer.
Vooral de laatste, Golden Dome, was erg mooi. De ingang was een steile trap naar beneden, waar je erg op je rug en hoofd moest passen, vandaar ook de bijnaam 'headache rock'. Een beetje spannend in deze grot was dat je een paar keer kunt kiezen tussen 2 tunnels. Niet al te lastig, maar als onervaren holbewoners toch even oppassen.
Deze lava grot had net als Valentine Cave gisteren een goudkleurige schittering op het plafond, maar dan nog veel uitbundiger. Ook waren er nog nauwelijks stukken ingestort, waardoor de tunnels nog helemaal ongeschonden waren.
Inge en Linde hadden inmiddels genoeg van het ondergrondse, dus Marijn en Floor gingen met z'n tweetjes. Floor vond het prachtig en kwam dan ook met enthousiaste verhalen weer boven de grond.

Marijn had op het vervolg van de route enkele Wildlife Refuges gevonden waar hij hoopte nog wat vogels te kunnen spotten. Hij begint langzamerhand de kuren van een echte vogelaar te vertonen. Soms berust Inge erin, dan weer probeert ze hem te overtuigen dat het op tijd aankomen op een camping ook wel prettig is. Maar er waren autoroutes door de refuges, dus hoe lastig kon het zijn?
De eerste was in Tule Lake. De grindweg (16 kilometer) begon nog aardig, maar al na enkele kilometers werd het wasbordeffect erger en erger. Met de personenauto hebben we daar al heel wat ervaring mee en weten dat je er niet te langzaam over heen moet rijden. Met de camper hebben we dat ook even geprobeerd. NIET DOEN!!! Wat een kabaal! Het servies heeft het overleefd, maar we zijn benieuwd welke gebreken we de komende dagen tegen gaan komen, want dit was geen handige actie!
Ook de stofwolken die we achterlieten waren enorm. En niet alleen achter ons. Stilletjes aan waren we ook in de camper stof aan het happen en het grote voorraadruim zat ook onder een laagje stof. Dat werd weer schoonmaken.
Maar het meest vervelende was nog wel dat we op de een of andere manier van de route af waren gedwaald. Het kaartje dat we hadden bood onvoldoende soelaas, dus waren we aangewezen op het betere gokken. Omdat alles vlak was zonder bomen of struiken (wel met overal water) konden we ons qua richting nog aardig oriënteren, maar hadden we geen flauw benul of de gekozen wegen wel ergens toe leidden. Uiteindelijk is het ons gelukt, maar hebben we wat minder op de vogels kunnen letten. Het leukste waren de tientallen witte pelikanen die we zagen, soms gedwee dobberend, dan weer vlak voor de camper opvliegend.