Druipsteengrotten hebben ze niet alleen in België. Hier hebben ze ook erg veel van deze grotten, maar nauwelijks in het Westen. Voor de grot die wij bezocht hebben, Lake Shasta Caverns, moet je eerst met een boot Lake Shasta over, dan een stukje met een bus (die ze eerder ook het meer over hebben moeten varen) en tenslotte de rondleiding door de grot.
De boottocht wordt aangeprezen als een 'catamaran cruise across Lake Shasta's sky-blue waters'. Toegegeven het meer was prachtig van kleur, zeker in combinatie met het rode zand aan de oevers, maar een cruise zou ik niet willen noemen. De stuurman - die het belangrijk vond om even te melden dat een liefhebbende echtgenoot, een trotse vader, een verantwoordelijke zoon, een oorlogsveteraan en by the way a big dreamer was - was op zich best grappig, maar gelukkig had hij maar 15 minuten voor z'n jolige bui. De buschauffeuse deed daarna haar best om de stuurman te overtreffen.
De gids in de grot was gelukkig iets serieuzer en vertelde gedetailleerd over het ontstaan en de ontdekking van deze grot. Een mooie uitleg naar de kinderen was dat 'stalacTites hold themselves Tight to the ceiling' en de 'stalagMites grew Mighty'. Heel wat veelzeggender dan onze Belgische uitleg in het verleden 'de tieten die hangen'. Het is één van de mooiere druipsteengrotten die we ooit gezien hebben. Prachtige druipsteenformaties in allerlei variaties en veel minder massaal dan de grotten van Han.

's Middags togen we naar Lassen Volcanic National Park. Daar aangekomen bleek dat het park via het Noorden nauwelijks toegankelijk was. We wisten dat de weg door het park dicht kon zijn, maar zelfs het Visitor Center en Ranger Station waren ook dicht. Om bij de Zuidelijke ingang te komen zouden we zo'n 200 kilometer moeten omrijden.
Om ook daar niet voor een gesloten poort te komen staan, zijn we in de buurt op een camping gaan staan en hebben ons daar bij laten praten. Blijkt dat aan de Zuidkant het Visitor Center nog wel open is, maar verder kom je het park niet in. Aan de Noordkant kun je toch nog zo'n 16 kilometer de weg volgen en wellicht is daar nog wat te wandelen. Dat zien we morgen dan wel. Vandaag zijn we niet verder gekomen dan zo en dan een blik op Mount Lassen.

Op de camping wees de eigenaresse ons met haar golfkarretje de kampeerplek en Linde en Floor mochten met haar meerijden. Dat vonden ze erg leuk.

Tijdens het schrijven van dit verhaaltje bleek dat de camper eigenlijk iets te schuin stond voor de slaapplek boven de bestuurderscabine. Zonder waarschuwing kwam Floor ineens van achter het gordijntje 1,5 meter naar beneden gedonderd. Net zoals 3 jaar geleden en later ook nog eens uit een stapelbed op de boot naar Zweden.